Τα παιδιά μικρής ηλικίας είναι άμοιρα ευθυνών. Ένα παιδί με κακούς τρόπους, δεν είναι ένα παιδί που φέρει γενετήσια κακία ή αγένεια. Είναι ένα παιδί γονιών που έκαναν λάθη. Ο όρος “κακομαθημένο”, ενώ σε πρώτο επίπεδο χαρακτηρίζει το παιδί, στην πραγματικότητα αποδίδεται στους γονείς: σε κάποιο στάδιο της ανατροφής του, τα απαραίτητα όρια για την υγιή του ψυχοκοινωνική ανάπτυξη δεν έγιναν σαφή κι έτσι, απολύτως φυσιολογικά, το παιδί πίστεψε ότι είναι ο εξουσιοδοτημένος αρχηγός του σπιτιού (ο κουμανταδόρος, πιο αγοραία). Αν το παιδί σας συγκεντρώνει τα παρακάτω χαρακτηριστικά, τότε έχουν γίνει κάποιες… παιδαγωγικές αστοχίες. Με καλή διάθεση και αρκετή υπομονή, όμως, όλα διορθώνονται! [...]

Πολύ συχνά, το να βρίσκονται οι γονείς με τα παιδιά σε δημόσιο χώρο, τους κάνει να νιώθουν σαν πρωταγωνιστές σε θεατρική παράσταση –ειδικά αν τα παιδιά έχουν αρχίσει να κουράζονται και να εκδηλώνουν, με καθόλου υπομονετικό τρόπο, το καθένα με τη σειρά του την δική του ανάγκη («πεινάω», «νυστάζω», «κουράστηκα», «πάμε να φύγουμε»)… Κι όσο κι αν προσπαθούν οι γονείς να τα αγνοούν ή να τα απασχολούν με κάτι άλλο, σιγά-σιγά η γκρίνια κλιμακώνεται, μέχρι που όλο και περισσότερα βλέμματα περαστικών στρέφονται στο «σόου» που πλησιάζει στην κορύφωση. Μέχρι ένα από τα παιδιά να πέσει κάτω και να αρχίσει να χτυπιέται. [...]

Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι γονείς θέλουμε να είναι τα παιδιά μας συνεργάσιμα, αλλά στην πραγματικότητα όλες αυτές οι αντιδράσεις τους, που μας ενοχλούν τα μαθαίνουν να διαχειρίζονται τα συναισθήματα τους και αποτελούν τα σκαλοπάτια που οδηγούν στη συναισθηματική, πνευματική και κοινωνική τους εξέλιξη. [...]