Πραγματικά αναρωτιέμαι, μερικές φορές, τι μας κρατάει σταθερούς (άλλοι θα πουν αλυσοδεμένους) και δεν αλλάζουμε; Κατανοώ βέβαια τη δύναμη της συνήθειας, και των βιωμάτων μας… Την δύναμη που έρχεται με φόρα από το παρελθόν, συμπαρασύροντας στο πέρασμα της κάθε τι νέο, κάθε τι διαφορετικό. Αρκεί όμως αυτό; Αρκούν τα υπάρχοντα βιώματα του παρελθόντος για να διαμορφωθεί το εκάστοτε παρόν και μέλλον μας…; Μας αρκεί μια τέτοια ζωή, μια ζωή με τόσους περιορισμούς; [...]

Το τέλος μιας μακροχρόνιας σχέσης, όσο επιβεβλημένο κι αν είναι σε κάποιες περιπτώσεις, είναι πάντα επίπονο και δύσκολο. Μία κοινή πορεία χρόνων δημιουργεί ένα πολύ ισχυρό δέσιμο μεταξύ των δύο πρώην συντρόφων. Στις περιπτώσεις δε που υπάρχουν παιδιά, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες κατευθυντήριες γραμμές που μπορούν να σας βοηθήσουν να αντεπεξέλθετε όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα… [...]

Πολλές φορές, συμβουλεύοντας κάποιον που έχει πρόβλημα συνεννόησης με ένα δικό του άνθρωπο, του προτείνουμε με θέρμη να μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημά του σ’ αυτόν που του το προξενεί. Να του εξομολογηθεί τις σκέψεις του, την αντίρρησή του, την πίκρα του, το θυμό του. Ό,τι τέλος πάντων μπλοκάρει και ταλαιπωρεί τη σχέση τους. Συχνά μας απαντάει πως όχι, αυτό δε γίνεται. [...]

O φόβος της αρρώστιας, μια κατάσταση σε κάποιο βαθμό φυσιολογική για τους περισσότερους ανθρώπους, μπορεί – ξεπερνώντας κάποια όρια – να μετατραπεί σε αρρώστια καθαυτή, γεγονός που παρατηρούμε γύρω μας ιδίως αυτή την εποχή. O φόβος από μόνος του είναι γνωστό ότι αποδυναμώνει τον άνθρωπο πολλαπλά. H επίδραση του στον ψυχισμό, στην δύναμη, την αισιοδοξία και το κουράγιο μας είναι βέβαια προφανής. [...]

«Τώρα που η κόρη μου μπήκε στο πανεπιστήμιο, κάνει την επανάστασή της. Βγάζει όλα τα νεύρα της πάνω μου. Είναι πολύ δύσκολο για εμένα να το αντιμετωπίσω. Και το χειρότερο; Μου κάνει συνέχεια κριτική και θυμάται ό,τι λάθος έχω κάνει τα προηγούμενα χρόνια. Δε σταματά να μου τονίζει πόσο την πίεζα να κάνει πράγματα που δεν ήθελε. Έπρεπε να περάσουν 18 χρόνια για να καταλάβω ότι, τελικά, η κόρη μου δεν είμαι εγώ?» [...]

Ο ψυχικός πόνος είναι το πιο δύσκολο να κατανοηθεί συναίσθημα. Είναι σημάδι πως περνάμε μία δοκιμασία και πως ωριμάζουμε. Παράγεται όταν χάνουμε έναν δεσμό μεγάλης αγάπης ο οποίος συγκρατεί την ψυχοσύνθεσή μας. Έτσι και ο τραυματισμός είναι τραυματισμός του ισχυρού δεσμού αγάπης με τον άλλον. [...]

Όσο ακατόρθωτο κι αν φαντάζει το ενδεχόμενο να αγαπήσει ξανά η καρδιά μας, στο τέλος βρίσκει τον τρόπο. Γιατί ένας άνθρωπος που χάσαμε, συνέχισε να μας μαθαίνει ακόμα περισσότερα στην απουσία του κι οι άνθρωποι πάντα θα αποζητούν εκείνο το συναίσθημα μέσα τους. Γιατί ένας χωρισμός είναι η συνειδητοποίηση της ανάγκης μας για συντροφικότητα. Αλλιώς θα ήταν εύκολος. Αλλιώς δεν θα πονούσε τόσο… [...]

Γνωρίζω την απελπισία σε γενικές γραμμές. Η απελπισία δε διαθέτει φτερά, δεν κάθεται απαραιτήτως σε ένα ξεστρωμένο τραπέζι, σε μια βεράντα, στην ακροθαλασσιά. Είναι η απελπισία και όχι η επιστροφή μιας ποσότητας ασήμαντων γεγονότων όπως οι σπόροι που αφήνουν κατά το σούρουπο ένα σκαμμένο αυλάκι για ένα άλλο. [...]

Η κατάθλιψη είναι μια διαταραχή της διάθεσης που προκαλεί επίμονο αίσθημα θλίψης και απώλειας ενδιαφέροντος. Επηρεάζει το πώς αισθάνεστε, σκέφτεστε και συμπεριφέρεστε και μπορεί να οδηγήσει σε μια σειρά από συναισθηματικά και σωματικά προβλήματα. Περισσότερο από απλά μια χρονική περίοδο μειωμένης ευδιαθεσίας, η κατάθλιψη δεν είναι αδυναμία, ούτε και κάτι που μπορεί ο ασθενής “απλά να την ξεπεράσει”. Η κατάθλιψη μπορεί να απαιτήσει μακροχρόνια θεραπεία. Αλλά μην αποθαρρύνεστε. Οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν καλύτερα με φαρμακευτική αγωγή, ψυχολογική υποστήριξη ή και τα δύο. [...]

Από τη φύση του ο άνθρωπος επηρεάζεται από την κοινωνική κατάσταση που βιώνει. Η οικονομική κρίση που πλήττει την Ελλάδα από το 2008, είναι λογικό να έχει επηρεάσει την ψυχολογία των Ελλήνων. Υπάρχει όμως τρόπος να βγείτε κερδισμένοι, κατά μία έννοια, μέσα από αυτήν την δύσκολη κατάσταση. [...]