Η μητρότητα δεν ορίζεται από τις πράξεις αλλά από τα συναισθήματά μας. Μία μαμά δεν κάνει, νιώθει. Νιώθει την αγάπη όπως ποτέ της δεν την είχε φανταστεί. Κυλάει μέσα της και κλείνει όλα τα τραύματα και τις παλιές πληγές. Φτάνει μέχρι τις πιο κρυφές γωνιές του είναι της και κάνει θρύψαλα το απέραντο εγώ. Η μητρική αγάπη έχει τη δύναμη να σε μεταμορφώνει σε έναν άνθρωπο που ξέρει να κατανοεί, να αποδέχεται, να συναισθάνεται και να αγκαλιάζει ακόμα και τα λάθη του. [...]

Ο προορισμός της γυναίκας άραγε είναι η μητρότητα; Ή μήπως ζούμε σε μία μεταμοντέρνα εποχή που αμφισβητούνται τα κοινωνικά στερεότυπα και οι έμφυλοι ρόλοι; Όπως έχει αναφέρει και η συγγραφέας Σιμόν ντε Μποβουάρ, τα κορίτσια από πολύ νωρίς διαπαιδαγωγούνται με τη λογική ότι η φυσική τους τάση είναι η μητρότητα και η φροντίδα των μελών της οικογένειας. Χτίζεται επομένως μία κοινωνική κατασκευή που απαιτεί από τις γυναίκες να γίνουν μητέρες και να αντιμετωπίσουν τη μητρότητα ως ιερό καθήκον και οικουμενικό πεπρωμένο. Συνεπώς είναι πολύ δύσκολο μια γυναίκα να επιλέγει ελεύθερα η ίδια τους ρόλους που θα υπηρετήσει στη ζωή της, αφού προβάλλεται και υπερέχει το ιδεολόγημα του μητρικού ενστίκτου σχεδόν ως μονόδρομος. [...]