H αυτοπεποίθηση δεν είναι η εγωκεντρική, ναρκισσιστική αίσθηση έπαρσης και ανωτερότητας. Είναι η συναίσθηση της ικανότητας να ανταποκρίνεται κανείς στις απαιτήσεις της καθημερινότητας και η επίγνωση της σημαντικότητάς του ως ιδιαίτερο πρόσωπο. [...]

1. Καπνίζει ο καλύτερος φίλος ή φίλη τους. 2. Θεωρούν ότι έτσι είναι μέσα στο πλαίσιο της παρέας. 3. Το κάνουν για να δείχνουν ότι είναι μεγάλοι. 4. Θέλουν να κάνουν επίδειξη δύναμης με τα ρίσκα που παίρνουν. 5. Καπνίζει ο γονιός ή τα αδέλφια και θέλουν να μιμηθούν την πράξη. 6. Δεν έχουν πεισθεί για τις βλαβερές διαστάσεις του καπνίσματος. 7. Δεν ενδιαφέρονται για τις αντικοινωνικές διαστάσεις της συγκεκριμένης συνήθειας. [...]

Το μικρό παιδί ή ο έφηβος και οι γονείς χρειάζεται να απευθυνθούν σε ειδικό όταν – Οι γονείς έχουν απορίες ή διαφωνίες σχετικά με την διαπαιδαγώγησή του – Η οικογένεια έχει βιώσει μια δοκιμασία, όπως χωρισμό, ασθένεια, θάνατο κλπ. Αυτά τα γεγονότα έχουν επιπτώσεις στη ζωή του παιδιού και πολλές φορές η προληπτική επίσκεψη στον ειδικό αποτρέπει τυχόν μελλοντικούς κινδύνους [...]

Θέλετε να κάνετε το παιδί σας να σταματήσει κάθε επικίνδυνη / ενοχλητική / απαγορευμένη συμπεριφορά; Το ξύλο πιθανόν είναι μία προσωρινή λύση. Να είστε, όμως, προετοιμασμένες ότι το παιδί μακροπρόθεσμα θα είναι επιθετικό απέναντι σε εσάς και τα αδέλφια του, τους φίλους και τους συντρόφους του. Και να αποδεχτείτε κάθε μετέπειτα αντικοινωνική συμπεριφορά του. [...]

Ένας από τους πολλούς λόγους που η ανατροφή των παιδιών είναι τόσο δύσκολη, είναι και το ότι οι γονείς συχνά γίνονται δέκτες αντικρουόμενων συμβουλών. Οι περισσότερες από τις οποίες στερούνται επιστημονικού υπόβαθρου, ενώ αρκετές είναι αποδεδειγμένα λανθασμένες. Οι παρακάτω δέκα νέες ψυχολογικές μελέτες , θα βοηθήσουν να λυθούν κάποιες από τις χιλιάδες απορίες που έχει κάθε γονιός. [...]

1. Ανταμείψτε τη σωστή συμπεριφορά, κι όχι την κακή. Ενισχύστε τα ευγενικά αιτήματα, όχι το κλαψούρισμα, τα πειράγματα και τα ξεσπάσματα. Ενισχύστε την ήρεμη συζήτηση, όχι τα επιχειρήματα και την ανταγωνιστική συζήτηση. [...]

Το θέμα αυτό ξεπήδησε από τις ανάγκες των καιρών μας. Από μερικούς έντονους προβληματισμούς. Που πάμε; Που βαδίζει η Ελληνική οικογένεια; Από παντού ακούγονται διαμαρτυρίες για τις δια­προσωπικές σχέσεις γονέων και παιδιών. «’Ο γέρος μου», «η γριά μου», λέει ο έφηβος όταν μιλάει για τούς γονείς του. Και δεν είναι οι μόνες και οι χειρότερες εκδηλώσεις ελλείψεως σεβασμού. Ούτε διανοούνται, ο νέος ή η νέα, να διακόψουν τούς εναγκαλισμούς τους, στα πάρκα ή στους δρόμους, επειδή περνάς. Ούτε σκέπτονται να προσφέρουν τη θέση τους στο λεωφορείο. Όχι ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά αυτές απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και τίθεται το ερώτημα: Αφού λοιπόν τείνει να εκλείψει ο σεβασμός από την σημερινή κοινωνία, μήπως δεν χρειάζεται; Μήπως δεν πρέπει να στενο­χωρούμαστε και να ανησυχούμε; Μήπως είναι μία έννοια παρωχημένη; [...]