Το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης είναι ένας όρος που δημιούργησε ο Richard Gardner στις αρχές της δεκαετίας ’80. Τον “εμπνεύστηκε” για να αναφερθεί σε αυτό που ο ίδιος περιέγραφε ως μια διαταραχή στα πλαίσια της οποίας ένα παιδί με διαζευγμένους γονείς συστηματικά και αδικαιολόγητα μειώνει και προσβάλλει τον ένα γονέα, σαν αποτέλεσμα ενός συνδυασμού παραγόντων που περιλαμβάνουν την πλύση εγκεφάλου από πλευράς του άλλου γονέα (συνήθως στα πλαίσια μιας διαφοράς ως προς την ανάθεση της γονικής μέριμνας) καθώς και τις προσπάθειες του παιδιού να κακολογήσει ή κατηγορήσει άδικα τον άλλο γονέα. [...]

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους μπορεί ένα παιδί να «μην παίρνει τα γράμματα», «να είναι κακός μαθητής», «να μένει πίσω». Και δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος για τον οποίο ευθύνεται το ίδιο το παιδί. [...]

Οι περισσότεροι γονείς, πριν γίνουμε γονείς, επιθυμούμε, όταν γεννηθεί το παιδί μας, να μας εμπιστεύεται και να μας νιώθει «φίλους». Είναι συνηθισμένο, να θέλουμε να δημιουργήσουμε με το παιδί μας, τη σχέση που δεν είχαμε με τους δικούς μας γονείς και προσπαθούμε να το μεγαλώσουμε με έναν τρόπο που ευχόμασταν να είχαν μεγαλώσει και εμάς. [...]

H εργασία σε φαστφουντάδικο, με χαμηλό μισθό, δεν είναι προσβλητική για την αξιοπρέπεια των νέων. Οι παππούδες τους είχαν μία διαφορετική λέξη για την εργασία αυτού του είδους, Την ονόμαζαν «ευκαιρία». [...]

Είναι δεδομένο ότι τα παιδιά επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από τους γονείς τους, με αποτέλεσμα να οικειοποιούνται πολλές δικές τους συμπεριφορές, νοοτροπίες και [...]

1. Να το ανακοινώσουν στα παιδιά τους μόνο όταν το έχουν αποφασίσει σίγουρα και αμετάκλητα, το έχουν σκεφτεί καλά και έχουν και σχέδιο δράσης για τα πρακτικά, αλλά πριν να έχει αποχωρήσει κανένας. 2. Να το πουν στα παιδιά όταν αυτά είναι όλα μαζί, ώστε να μπορούν να το μοιραστούν μεταξύ τους και να στηρίξουν το ένα το άλλο. [...]

1. Να το ανακοινώσουν στα παιδιά τους μόνο όταν το έχουν αποφασίσει σίγουρα και αμετάκλητα, το έχουν σκεφτεί καλά και έχουν και σχέδιο δράσης για τα πρακτικά, αλλά πριν να έχει αποχωρήσει κανένας. 2. Να το πουν στα παιδιά όταν αυτά είναι όλα μαζί, ώστε να μπορούν να το μοιραστούν μεταξύ τους και να στηρίξουν το ένα το άλλο. [...]

Η ψυχολογία των παιδιών απέναντι σε ένα επερχόμενο διαζύγιο των γονιών είναι δύσκολη και ευμετάβλητη. Τα παιδιά καλούνται να αποδεχθούν έναν τρόπο ζωής και ο φόβος ότι θα στερηθούν τον έναν από τους δύο γονείς είναι διάχυτος. Πρέπει να αναφέρουμε μερικές ομολογουμένως απαράδεκτες και αξιοκατάκριτες συμπεριφορές των γονιών οι οποίοι εκβιάζουν συναισθηματικά τα παιδιά τους, χρησιμοποιώντας αυτά σε μία προσπάθεια να εκδικηθούν ή να νοιώσουν ανώτεροι απέναντι στον έτερο σύζυγο, εκβιάζοντάς τα να προτιμήσουν εκείνους στο να μένουν μαζί. [...]

Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε, «Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, για αυτό τι θα ακολουθήσει αργότερα.» [...]