Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Πήγαινε σπίτι σου, ακόμα και αν δεν σε περιμένει κανείς εκεί. Φύγε από ένα φανταχτερό πάρτι, χωρίς να πιεις ένα τελευταίο ποτό. Αφήστε πίσω τις σχέσεις που δεν χρειάζεστε, απαλλαγείτε από κακές συνήθειες, από την κατάθλιψη, από τους λάθος ανθρώπους, από ανθρώπους που δεν αγαπάτε πια. [...]

Ο έρωτας και η τρέλα πάνε μαζί, προπαντός στη νεότητα, όταν η απειρία προστίθεται σε μια εξιδανικευμένη άποψη της έννοιας του ζευγαριού. Συχνά οι ρομαντικές ταινίες και τα μυθιστορήματα μεταδίδουν το μήνυμα ότι κάθε ειδύλλιο πρέπει να βιωθεί με τρόπο απόλυτο και παθιασμένο, γιατί, όπως έλεγε ο Πλάτωνας “Δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος, όσο δειλός και να είναι, να μην μπορεί να γίνει ήρωας από έρωτα”. [...]

Η ζωή είναι ολόφρεσκη πάντοτε άμα δεν την παραχώνεις σε συρταράκια, φακέλους, κάρτες, κουτιά, τούρτες με κεράκια, κυρίως άμα δεν της κολλάς σε κάθε ευκαιρία ετικέτες. [...]

Σε άκουσα να λες πως ψάχνεις για έρωτα. Επιθύμησες λίγο ατόφιο συναίσθημα, λίγη ένταση, λίγο πάθος. Θέλεις να νιώσεις το κορμί σου να μυρμηγκιάζει, τα μέσα σου να στήνουν χορό, τον νου σου να ταξιδεύει σε θάλασσες ηδονής σπαρμένες με συναισθήματα που ξεχειλίζουν από ερωτική επιθυμία [...]

Ο έρωτας είναι μια μοναδική εμπειρία, που μας παρασύρει, μας μεταμορφώνει, μας συγκινεί, μας επαναπροσδιορίζει, μας αποπροσανατολίζει, μας καθηλώνει. Είναι μια εμπειρία που μας αιχμαλωτίζει, ένας ιστός που υφαίνεται αργά και βασανιστικά γύρω μας. [...]

Ελάχιστες φωτογραφίες ερωτικού περιεχομένου, όσο «τολμηρές» κι αν είναι και όση σάρκα κι αν αποκαλύπτουν, μεταδίδουν τόσο ερωτισμό και τόση αισθησιακή ατμόσφαιρα όσο αυτή η περίφημη ασπρόμαυρη φωτογραφία στο Παρίσι του μεσοπολέμου ενός ερωτευμένου ζευγαριού που φιλιέται καθώς περπατάει στη μέση του δρόμου. Το “french kiss” όπως καθιερώθηκε να ονομάζονται τα γεμάτα πάθος φιλιά των ερωτευμένων στο στόμα, ενέπνευσε εκατοντάδες σκηνοθέτες, του Χόλλιγουντ ιδιαίτερα, οι οποίοι κι αυτοί με τη σειρά τους «έπλασαν» -κι εξακολουθούν να πλάθουν- αμέτρητες στιγμές φιλιών διάσημων κινηματογραφικών ζευγαριών που συγκίνησαν μέχρι δακρύων εκατομμύρια θεατές πολλών γενεών και άφησαν ιστορία στη μεγάλη οθόνη. [...]

Ο έρωτας κινεί τον κόσμο, και τα μεγαλύτερα επιτεύγματά μας, τόσο τα ατομικά όσο και τα συλλογικά, τα ωθεί ο έρωτάς μας για κάποιο μας όνειρο. Στην περίπτωση των εραστών της Βερόνας, το όνειρο του Ρωμαίου είναι να έχει την Ιουλιέτα και αντιστρόφως, όμως υπάρχουν πολλά άλλα όνειρα που τρέφουν το πνεύμα μας και το κρατάνε νεανικό, όπως δήλωνε ο Σαίξπηρ. [...]

Η χειρότερη από τις αντιλήψεις που έμαθαν και μετέφεραν οι γονείς στα παιδιά τους είναι πως υποτίθεται ότι βρισκόμαστε στην αναζήτηση του άλλου μας μισού. Γιατί να μην προσπαθούμε να βρούμε κάποιον ολόκληρο αντί να συμβιβαστούμε με κάποιον μισό; [...]

Μπορείς να ερωτευτείς κάποιον για εκατοντάδες λόγους. Αρχικά γιατί σε ελκύει η εμφάνιση σου, είναι όσο ψηλός θες και έχει όσα τατουάζ σου αρέσει. Μπορεί να σε καταλαβαίνει χωρίς πολλές αναλύσεις, μπορεί να έχετε κοινούς στόχους στη ζωή και αυτό να είναι σημαντικό κριτήριο για σένα. Ακόμα μπορεί να σας αρέσουν τα ίδια πράγματα, να έχετε ένα κοινό χόμπι ή να αγαπάτε με το ίδιο πάθος το ίδιο πράγμα, την ίδια μέρα, στο ίδιο σημείο. [...]

Τι είναι λοιπόν ο έρωτας; Πώς γίνεται με έναν άνθρωπο να κολλάς τρομερά, να τα βρίσκεις σε όλα τα θέματα που αφορούν το σώμα σας και τον πόθο, αλλά να σκοτώνεστε σε κάθε άλλο τομέα; Πώς γίνεται να έχεις αυτόν που θέλεις, αλλά και με τον τρόπο που τον θέλεις; Τι μπορείς να κάνεις για να φέρεις αυτήν την περιβόητη χημεία στον έρωτα; Και τελικά, είναι μόνο χημεία, ή μήπως υπάρχει και κάποια γλυκιά, πονηρή, θηλυκή μαγεία που μπορείς να χρησιμοποιήσεις, για να αποπλανήσεις τον άντρα που αγαπάς, για το καλό του; [...]

Πώς γίνεται και ερωτευόμαστε τον λάθος άνθρωπο; Γιατί αφήνουμε τη φαντασία μας να καλπάσει και τον ‘πλάθουμε’ όπως θέλουμε εμείς να είναι; Ποιες είναι οι βαθύτερες αιτίες των ερωτικών μας επιλογών; Απαντήσεις στα απελπισμένα… θύματα του φτερωτού τοξότη. [...]

Η Μάρω Βαμβουνάκη γράφει στο βιβλίο της “Το χρονικό μιας Μοιχείας”: “Αγαπάμε τελικά τα πρόσωπα ή μόνο τον έρωτα αγαπάμε; Αγαπάμε αυτό που μας δίνουν ή αυτό που περιμένουμε να μας δώσουν; Τη μορφή τους πόσο αγαπάμε και πόσο τη μεταμόρφωση που σχολαστικά τους επεξεργαζόμαστε;”. [...]