Το 1936, η Άννα Φρόυντ, κόρη του Σίγκμουντ Φρόυντ, διατυπώνει για πρώτη φορά τις ψυχοδιανοητικές διαδικασίες που κινητοποιεί το «Εγώ» κάθε φορά πού βιώνει μια ενορμητική απαίτηση ή ένα συναίσθημα σαν κίνδυνο ή απειλή. Χρησιμοποιώντας συγκεκριμένα παραδείγματα, εντοπίζει, περιγράφει και αναλύει τα «αμυντικά» αυτά σχήματα, επισημαίνει τα διάφορα μέσα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν (φαντασίωση, διανοητική δραστηριότητα…), θέτει το πρόβλημα της διαχρονικής τους ταξινόμησης και, τέλος, προσπαθεί να διαφοροποιήσει τους μηχανισμούς, με κριτήριο την αναφορά τους σε εσωτερικές ή εξωτερικές πηγές άγχους. [...]