Ο διάσημος συγγραφέας και ψυχοθεραπευτής Xόρχε Mπουκάι, δίνει σε γράμμα για την κόρη του 30 πολύτιμες συμβουλές. Τα λόγια του, άκρως συγκινητικά αλλά κυρίως αληθινά και περιεκτικά με τεράστια ουσία και χρησιμότητα. [...]

Εκείνη την πόλη δεν την κατοικούσαν άνθρωποι, όπως όλες τις άλλες πόλεις του πλανήτη. Σ’ εκείνη την πόλη κατοικούσαν πηγάδια.Πηγάδια ζωντανά…αλλά πηγάδια.Τα πηγάδια [...]

Μια διδακτική ιστορία που αρχικά διηγήθηκε ένας ποιητής Σούφι, από την Περσία ο Αττά, που εμπεριέχει μια πολύ ενδιαφέρουσα αφήγηση για αυτά που μας συμβαίνουν τώρα. Γιατί κάθε τι που μας συμβαίνει κακό ή καλό, είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα, με κόπο, με πόνο, με δάκρυα, ή αίμα στην πρώτη περίπτωση, «κι αυτό θα περάσει». [...]

Ο Χορχέ Μπουκάι επισημαίνει εδώ ότι ενώ κάποια πράγματα είναι αληθινά τώρα, σταματούν να είναι αληθινά λίγο μετά. Έτσι οι αλήθειες μας ακολουθούν στη ζωή μας μέχρι το σημείο που δεν είναι πια έτσι. [...]

Είναι πολλά και ανησυχητικά αυτά που κάνουμε όλοι μας για να αποφύγουμε μιαν απώλεια. Δεν θέλουμε να περάσουμε ποτέ από τη διαδικασία του πένθους, και πολύ λιγότερο όταν δεν είμαστε εμείς που επιλέξαμε να βρεθούμε σ’ αυτήν την κατάσταση. Αν και αρκεί μόνο μία ερώτηση: Είμαστε πράγματι στο περιθώριο της απόφασης του χωρισμού που μας ανακοινώνει ο σύντροφός μας; [...]

Ήταν μια φορά… “μια φορά” που από το πολύ που τη διηγήθηκαν ακούστηκε τόσες φορές…που έγινε πραγματικότητα. [...]

Δώσε στον εαυτό σου την άδεια να αισθάνεται άσχημα, να έχει ανάγκη από βοήθεια, να είναι ευάλωτος… Ίσως θεωρείς ότι είναι καλύτερο να μην αισθάνεσαι τον πόνο και να τον αποφεύγεις απασχολώντας το μυαλό σου με άλλα πράγματα. Οπωσδήποτε, όμως, με τον καιρό, το πιθανότερο είναι ότι ο πόνος θα ανέβει στην επιφάνεια. Επομένως, τώρα είναι καλύτερα. Δέξου ότι ίσως δεν μπορείς για ένα διάστημα να ενδιαφερθείς για τη δουλειά σου ή για ό,τι συμβαίνει στους φίλους σου, και άρχισε να βιώνεις το πένθος με όλες του τις συνέπειες. Η ζωή σου θα είναι αλλιώτικη όσο πορεύεσαι σ’ αυτόν τον δρόμο. Είναι πολύ πιθανό ότι θα πρέπει ν’ αλλάξεις προσωρινά ορισμένες συνήθειες… σίγουρα νιώθεις ένα κενό… [...]

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να μην υποφέρουμε “περισσότερο”, δεν είναι να αγαπάμε “λιγότερο”, αλλά να μάθουμε, όταν φτάνει η στιγμή του αποχωρισμού ή της απώλειας, να μη μένουμε κολλημένοι σ’ αυτό που δεν υπάρχει πια. Να χαιρόμαστε τη στιγμή, όσο διαρκεί, και να προσπαθούμε να την κάνουμε όσο γίνεται καλύτερη. Να ζούμε ρισκάροντας κάθε λεπτό της ζωής μας. Τέλος, να μη ζήσουμε αύριο με τη σκέψη στη σημερινή μέρα που ήταν τόσο ωραία, γιατί αύριο θα έχουμε την υποχρέωση να κάνουμε ό,τι φέρει το αύριο. Και θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε κι αυτό εξίσου ωραίο. [...]

Τη μέρα εκείνη ο Σινκλέρ σηκώθηκε, όπως πάντα, στις εφτά τo πρωί. Όπως κάθε μέρα, σύρθηκε με τις παντούφλες του ώς το μπάνιο και, ύστερα από ένα ντους, ξυρίστηκε και αρωματίστηκε. Ντύθηκε με ρούχα της μόδας, όπως συνήθιζε, και κατέβηκε στην είσοδο να πάρει την αλληλογραφία του. Εκεί ένιωσε τη πρώτη έκ­πληξη της ημέρας. Δεν υπήρχαν γράμματα! [...]

Είμαστε εντελώς ανίκανοι να προσφέρουμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα την προστασία που θα θέλαμε ενάντια σε κάθε κίνδυνο, σε κάθε πόνο, ενάντια στις ματαιώσεις, τον χαμένο χρόνο, τα γηρατειά και τον θάνατο. Ο δρόμος των δακρύων μας διδάσκει να δεχόμαστε τον ζωτικό δεσμό που υπάρχει ανάμεσα στις απώλειες και τις κατακτήσεις μας. [...]

Πάει καιρός που ζούσε σ’ ένα μικρό χωριό της Ανατολής ένας άντρας με τέσσερις γιους. Τη στιγμή που εκτυλίσσεται αυτή η ιστορία, ο μικρότερος ήταν γύρω στα τριάντα, ενώ τ’ αδέλφια του 35, 37 και 40 χρόνων. Ο πατέρας είχε μόλις περάσει τα εξήντα, επειδή όμως την εποχή εκείνη το προσδόκιμο ζωής ήταν γύρω στα 40 χρόνια, στην ουσία ήταν ένας ηλικιωμένος με όλα τα προβλήματα της γεροντικής ηλικίας. Το μυαλό του, το σώμα, οι σφιγκτήρες, η ικανότητά του να τα καταφέρνει μόνος του… τίποτα δε λειτουργούσε καλά σ’ αυτόν τον άνθρωπο. [...]

Υπάρχει μια παγίδα που μας έστησαν όταν ήμασταν μικρά παιδιά. Η παγίδα είναι μια ιδέα τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας, που αποτελεί μέρος της κουλτούρας μας, άμεσα και έμμεσα. «αξίζει μόνο ότι … επιτυγχάνεται με κόπο» Ο καθένας αντιλαμβάνεται από την εμπειρία του ότι στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι σωστό, αλλά όλοι χτίζουμε τη ζωή μας σαν να ήταν μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Αυτό το σκεπτικό ταιριάζει με ένα κλινικό σύνδρομο το οποίο έχω ονομάσει «το σύνδρομο των στενών παπουτσιών». [...]