Η Αμερικανίδα Byron Katie (1942) έπασχε από βαριά κατάθλιψη. Για χρόνια ήταν κλεισμένη στο σπίτι, ανήμπορη και απομονωμένη, πολλές φορές ανίκανη να σηκωθεί από το κρεβάτι. Σε μια στιγμή εσωτερικής διαύγειας έκανε μία τρομερή διαπίστωση, που της άλλαξε (και της έσωσε) τη ζωή. Η Katie συνειδητοποίησε ότι πηγή του πόνου που βίωνε ήταν η απογοήτευσή της από τον κόσμο γύρω της και συγκεκριμένα οι αρνητικές σκέψεις που έκανε σχετικά με τα προβλήματα που έκρινε ότι της προκαλούσαν οι άλλοι. [...]

Είμαι λάτρης αυτού που υπάρχει, όχι επειδή είμαι πνευματικός άνθρωπος, αλλά επειδή το να διαφωνώ με την πραγματικότητα πονάει. Όταν διαφωνώ μαζί της, χάνω μέσα μου. Χάνω την επαφή με το χώρο μέσα μου, που είναι το σπίτι μου. Υποφέρουμε μόνον όταν πιστεύουμε μια σκέψη που διαφωνεί με αυτό που υπάρχει. [...]