Όσο πιο πολύ χρόνο αφιερώνει ένας πατέρας στα παιδιά του και όσες περισσότερες προσπάθειες καταβάλλει γι’ αυτά, τόσο αυξάνει τις πιθανότητές τους να γίνουν πιο έξυπνα και επιτυχημένα, σύμφωνα με νέα έρευνα του ψυχολόγου Ντάνιελ Νετλ του βρετανικού πανεπιστημίου του Νιούκασλ.

Η έρευνα, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Evolution and Human Behavior (Εξέλιξη και Ανθρώπινη Συμπεριφορά), σύμφωνα με την ηλεκτρονική υπηρεσία New Scientist, δείχνει επίσης ότι οι πιο μορφωμένοι μπαμπάδες έχουν ακόμα πιο θετική επίδραση στα παιδιά τους σε σχέση με τους λιγότερο μορφωμένους – όταν οι υπόλοιπες συνθήκες του περιβάλλοντος είναι ίδιες.

«Το θέμα δεν είναι απλώς να υπάρχει ένας μπαμπάς τριγύρω, αλλά τι είδους μπαμπάς είναι αυτός», δήλωσε ο Νετλ, που ανέλυσε πορίσματα ερευνών για πάνω από 10.000 παιδιά στη Βρετανία και για χρονική περίοδο πάνω από μισό αιώνα.

Στην ηλικία των 11 ετών, παιδιά με πατέρες που ασχολούνταν πολλές ώρες μαζί τους, είχαν εμφανώς υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης (IQ), κατά μέσο όρο, σε σχέση με τα παιδιά που οι πατέρες ήσαν λίγο-πολύ απόντες. «Η διαφορά στο δείκτη νοημοσύνης δεν είναι αμελητέα, π.χ. μόνο μισή μονάδα, αλλά είναι λίγες μονάδες», τόνισε ο Νετλ. Τα αγόρια εμφανίζονται να επωφελούνται περισσότερο, σε σχέση με τα κορίτσια, από την πατρική παρουσία και στήριξη.

Πάντως η έρευνα διαπίστωσε ότι η πατρική συμβολή φαίνεται να εξαντλείται κάποια στιγμή μέσα στο χρόνο. Έτσι, στην ηλικία των 42 ετών, τα παιδιά που είχαν «σούπερ-μπαμπάδες» (μορφωμένους, ενεργητικούς και άμεσα συμμετέχοντες στη διαπαιδαγώγηση) δεν εμφάνιζαν πια περισσότερη κοινωνική ανοδική κινητικότητα σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά.