Μαθαίνουμε και εξελισσόμαστε και έχοντας ένα σύντροφο και μην έχοντας. Όμως ποιες είναι οι ανάγκες που μας ωθούν να κάνουμε σχέσεις;
-
Μια πρώτη ανάγκη είναι η υλική ασφάλεια. Είναι και προγραμματισμός της κοινωνίας, αλλά ίσως και νόμος της φύσης, ότι δύο όντα μαζί επιβιώνουν πιο εύκολα οικονομικά, υλικά, όταν ενώνουν τις δυνάμεις τους.
-
Μια δεύτερη ανάγκη είναι η σεξουαλική ανάγκη. Μέσα σ’ αυτήν υπάρχει η τρυφερότητα αλλά και η βιολογική ανάγκη. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην τρυφερότητα, το σεξ και την πνευματική ενότητα. Όλα αυτά είναι ξεχωριστά κομμάτια που μπορεί να συνυπάρχουν ή όχι σε μια σχέση.
-
Τρίτη ανάγκη είναι η συναισθηματική. Παίρνουμε επιβεβαίωση και στοργή, παίζοντας διάφορα παιχνίδια της προσωπικότητας, που έχουμε μάθει από τους γονείς μας στα παιδικά μας χρόνια. Καλύπτουμε τις διάφορες συναισθηματικές μας ανάγκες, έχοντας την πεποίθηση ότι πρέπει να ανήκουμε κάπου, να ανήκουμε σε κάποιον και κάποιος να μας ανήκει. Ξέροντας ότι υπάρχει κάποιος που ανήκει αποκλειστικά σε μας ή ότι εμείς ανήκουμε αποκλειστικά σε κάποιον, έχουμε μια αίσθηση ασφάλειας και, συγχρόνως, μια αίσθηση αξίας. Είναι θέμα ανάγκης για επιβεβαίωση. Δεν είναι η πραγματική αγάπη που αναζητάμε.
-
Μια άλλη αιτία που ίσως ήταν πιο φανερή τα προηγούμενα χρόνια, αλλά μπορεί να υπάρχει ένα κατάλοιπό της και σήμερα, είναι η κοινωνική καταξίωση που αποκτά ο άνθρωπος μέσα από το γάμο.
-
Άλλη αιτία είναι οι κοινωνικές πιέσεις, ειδικά στη γυναίκα. Αν έχει φτάσει σε μια κάποια ηλικία και δεν έχει σύντροφο. Η οικογένεια και η κοινωνία κατ’ επέκταση, την ωθεί στο γάμο με το επιχείρημα ότι αυτός είναι ο προορισμός της. Και ο άντρας δέχεται αυτήν την πίεση, αλλά σε μικρότερο βαθμό.
-
Ένας άλλος λόγος που κάνει δύο άτομα να ενώνουν τη ζωή τους είναι τα κοινά ενδιαφέροντα, για τη μουσική, τη φύση, την επιστήμη, τα παιδιά και άλλους κοινούς στόχους.
-
Η ανάγκη να γίνουμε γονείς, να μεγαλώσουμε παιδιά,πραγματοποιώντας την ιδέα της οικογένειας, είναι ένα ισχυρό κίνητρο για την αναζήτηση συντρόφου.
-
Συχνά υπάρχουν σχέσεις που δημιουργούνται χωρίς φαινομενικά να υπάρχει κανένας από τους παραπάνω λόγους. Αυτό ίσως να το λέγαμε μοίρα, μια έλξη προς κάποιον, χωρίς να ικανοποιεί καμιά από τις προϋποθέσεις που αναφέραμε. Νιώθουμε κάτι έντονο, όταν βλέπουμε αυτόν τον άνθρωπο που μας έλκει. Να το πούμε έρωτα, μοίρα, δονήσεις;
Θα έχετε παρατηρήσει ότι δεν αναφέρθηκε η λέξη αγάπη μέχρι τώρα, ως κίνητρο. Κι αυτό επειδή η πραγματική αγάπη δεν είναι προσωπική. Η προσωπική αγάπη είναι αποδεκτή, σωστή και όμορφη, αλλά είναι ένα στάδιο μόνο προς την πραγματική, οικουμενική αγάπη προς όλους τους ανθρώπους.
Υπάρχουν και δύο άλλοι στόχοι που μπορεί να ενώσουν τη ζωή των ανθρώπων.
Είναι δύο πνευματικοί στόχοι και έχουν πάλι σχέση με ανάγκες, αλλά πιο πνευματικές ανάγκες. Η μια είναι η ανάγκη να μοιράζονται τον πνευματικό δρόμο με κάποιον. Δηλαδή η σχέση δύο ατόμων που μένουν μαζί, διαλογίζονται μαζί, κάνουν πνευματική προσπάθεια μαζί, προσφέροντας συμπαράσταση ο ένας στον άλλον.
Η άλλη ανάγκη είναι να ενώσουμε τη ζωή μας με κάποιον επειδή έτσι μπορούμε πιο αποτελεσματικά να εκτελέσουμε ένα κοινωνικό έργο.
Βέβαια οι περισσότεροι άνθρωποι προσφέρουν από κοινού στα παιδιά τους και αυτό είναι επίσης μια πνευματική προσπάθεια. Το μεγάλωμα των παιδιών είναι μια πνευματική εργασία που θέλει ουσιαστική συνεργασία, πολλή θυσία, μεγάλη απελευθέρωση από το «εγώ», και οπωσδήποτε είναι από τις σπουδαιότερες πνευματικές εργασίες που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος.
Πηγή Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ» του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ
