Η ζήλια είναι μια ολοκληρωτική προσπάθεια καταστροφής του αντικειμένου του φθόνου της. Όπως ο Δούρειος Ίππος, επιτίθεται σε ένα μέρος με την πρόθεση να καταστρέψει το σύνολο. Η μοναδική άμυνα που υπάρχει απέναντι στον ανταγωνιστικό από ζήλια είναι να απομακρυνθούμε και να μην μπούμε στον πειρασμό να προσπαθήσουμε να δικαιολογηθούμε. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μας παρασύρουν στον χορό της πρόκλησης που θέλουν ν’ αρχίσουν μαζί μας.
Ο γάμος δεν σημαίνει παροχή άδειας προς εκμετάλλευση
Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τον ζηλιάρη να βλέπει τη ζωή μέσα από τους αντιστρεπτικούς και διαστρεβλωτικούς του φακούς, αν επιμένει να έχει αυτή την οπτική. Αυτό είναι δική του δυστυχία και κάθε απόπειρα να τον εξευμενίσουμε θα τροφοδοτήσει μόνο τον πόθο του για περισσότερη επιβεβαίωση από την πλευρά μας.
Δεν είναι αυτός ο τρόπος για τον βοηθήσουμε ή να βοηθηθούμε. Αν η οπτική μας είναι σωστή, αυτό μας αρκεί. Πρέπει να θυμόμαστε πως δεν θέλει να αποδείξουμε την αθωότητά μας αλλά την υποταγή μας σ’ αυτόν. Το να κάνουμε κάτι τέτοιο σημαίνει πως ένα κομμάτι του εαυτού μας πρέπει να πεθάνει. Και αυτό δεν είναι καλό ούτε για μας ούτε γι’ αυτόν ούτε για τον κόσμο γύρω μας. Αν κάναμε αυτό το λάθος, όλοι θα έβγαιναν χαμένοι»
Απόσπασμα από το βιβλίο: “Το σημάδι του Κάιν. Η ανατομία της ζήλιας”. των Γουίλαρντ & Μάργκαρετ Μπήτσερ
