Σ’ αρέσει η ζωή σου; Αγαπάς τη δουλειά, τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν, την καθημερινότητά σου; Ξυπνάς κάθε πρωί με χαμόγελο για τη μέρα που ξεκινά ή θέλεις να απλά να περάσει κι αυτή, όπως τόσες και τόσες άλλες;  Επέλεξες τη δουλειά που κάνεις ή σε επέλεξε αυτή;  Και η ζωή σου; Είναι όπως σου αρέσει ή αποτελεί απλά ένα συμβιβασμό; Ένα “γέλα με να σε γελώ, να περνούμε τον καιρό;”

Γιατί σωπαίνεις; Γιατί δακρύζεις;

Γιατί αποφεύγεις να κοιταχτείς στον καθρέφτη;

Σε ενοχλεί το τι θα δείξει; Δε σ’αρέσει η εικόνα του εαυτού σου; Έτσι όπως έγινε;

Συμβιβασμένος, μειωμένος, καταπιεσμένος.

Έτσι νιώθεις.

Κι ενίοτε μοιρολατρείς.

Για όλα τα φταίει η κακή σου μοίρα. Εκείνη η τύχη που δε λέει να σου χαμογελάσει και φέρνει στο δρόμο σου ολοένα και περισσότερα εμπόδια.

Άνθρωποι που δε σου ταιριάζουν και καταλήγουν να σε πληγώνουν, δουλειές που δεν τις αγαπάς αλλά αναγκάζεσαι να τις κάνεις, επιλογές της ανάγκης.

Όχι, μπορείς να απαντήσεις με βεβαιότητα πως δεν την αγαπάς τη ζωή σου έτσι όπως έχει γίνει.

Ή έτσι όπως σου την κατάντησαν, όπως θα βιαστείς να διορθώσεις.

Ναι, δεν αμφιβάλλω πως δε ζούμε στην ιδανική κοινωνία. Αυτή η κρίση μας γονάτισε όλους. Άσχημα πράγματα συμβαίνουν παντού γύρω μας. Πως να έχει κανείς καλή ψυχολογία;

Κι όμως, πρέπει.

Λάθος εποχή, θα πεις, για να ζει κανείς. Αλλά ζεις κι αυτό δεν αλλάζει. Το μόνο που πρέπει να αλλάξει είσαι εσύ!

Στον άνθρωπο δεν ταιριάζει η υποταγή. Δεν ταιριάζει η παραίτηση. Πάψε να δέχεσαι αδιαμαρτύρητα όσα έρχονται. Πάψε να κλαις τη μοίρα σου και να τη δέχεσαι. Μην τη δέχεσαι.

Τη ζωή πρέπει να τη διεκδικείς. Κι ας σου μπαίνουν εμπόδια στο δρόμο σου. Κι ας μην είναι όλα όπως τα ονειρεύτηκες.

Χίλιες θα σε ρίχνει αυτή, χίλιες και μία θα σηκώνεσαι εσύ. Και θα προσπαθείς ξανά και ξανά.

Και θα διεκδικείς.

Και θα την κυνηγάς για να την αλλάζεις όπου δε σου αρέσει.

Γιατί μπορείς. Αρκεί να θέλεις.

Πάνω από όλα όμως φρόντισε να αλλάξεις εσύ. Προσπάθησε να αλλάξεις εκείνο το μέσα σου που σε βαλτώνει. Εκείνη την υποταγή που κουβαλάς.

Μη δέχεσαι τα πάντα αδιαμαρτύρητα. Μη σκέφτεσαι πως έτσι είναι και δεν αλλάζουν.

Αλλάζουν. Με δάκρυα, με κόπο, με θυσίες. Με χρόνο…

Κι αν σήμερα βλέπεις παντού σκοτάδια, εσύ να διεκδικείς το φως.

Γιατί ο άνθρωπος γεννήθηκε για το φως. Αυτό του πρέπει. Γι’αυτό πρέπει να αγωνίζεται.

Μην αφήνεις, λοιπόν, τίποτα να σε πτοεί.

Και προσπάθησε. Συνέχεια και συνέχεια.

Προσπάθησε για σένα και τη ζωή που ονειρεύτηκες.

Προσπάθησε για το μέλλον που θέλεις να έχεις.

Μην πάψεις να ελπίζεις στην αλλαγή. Πίστεψε σε αυτή και δημιούργησέ την.

Μπορείς…  Όλα τα μπορείς…Να το θυμάσαι…

Της Στεύης Τσούτση Πηγή