Πόσες φορές περνάμε τη ζωή μας παραπονούμενοι για αυτά που δεν μας δίνουν οι άλλοι. Και ακόμα χειρότερα, ψάχνοντας να μας δώσουν αυτό που απλά δεν είναι σε θέση να μας δώσουν ή είναι γι αυτούς υπερβολικά.
Και είναι αλήθεια ότι αυτό περιμένουμε από τους ανθρώπους. Να μας αγαπήσουν όπως εμείς θέλουμε, ανεξάρτητα από το πώς ξέρουν, πως μπορούν και πως θέλουν να μας αγαπήσουν.
Απαιτούμε ορισμένα πράγματα από τους άλλους, τους πιέζουμε, είμαστε σαρκαστικοί, χειραγωγούμε, θυμώνουμε, υποφέρουμε, παραπονιόμαστε, κλαίμε, νιώθουμε δυστυχισμένοι γιατί ο άλλος δεν με αγαπάει όπως θέλω, δεν κάνει, ή δεν σκέφτεται, ή δεν λέει και νιώθει όπως θέλω. Και μπορούμε να περάσουμε τη ζωή μας σε μια διαρκή, άκαρπη, τρελή μάχη με τους άλλους, για να τα καταφέρουμε.
Το να αγαπάς σημαίνει να αποδέχεσαι τον άλλον όπως είναι
Η αγάπη είναι ένα δώρο που παίρνω, όχι που απαιτώ. Η αγάπη είναι ένα δώρο που δίνω σύμφωνα με τους περιορισμούς μου, αλλά με την καλύτερη επιθυμία να μοιραστώ αυτό που έχω να προσφέρω.
Η μέρα που μαθαίνουμε να δεχόμαστε τους ανθρώπους γύρω μας με την ιστορία τους, την ικανότητά τους να δίνουν αυτό που ξέρουν και μπορούν κάλλιστα να δώσουν, με τις πληγές τους, με τους περιορισμούς τους, με τους δικούς τους τρόπους σκέψης, με τα δικά τους συναισθήματα, είναι μια σπουδαία ημέρα.
Και αποδεχόμενοι τους άλλους ως τέτοιους, που μαθαίνουμε να τους αγαπάμε και να εκτιμούμε αυτά που μας δίνουν, τότε είμαστε πραγματικά ελεύθεροι, γιατί το να αγαπάμε είναι το να αποδεχόμαστε τους άλλους όπως είναι.
Σου είναι δύσκολο να δεχτείς τους άλλους ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ;
Όταν η αποδοχή του άλλου είναι δύσκολη για εμάς, είναι επειδή δεν έχουμε γίνει αποδεκτοί. Δεν μάθαμε ένα υγιές μοτίβο σύνδεσης μεταξύ μας, από την ατομική μας ύπαρξη προς την δική τους.
Σκεφτείτε. Πολλές φορές, ως παιδιά, μας απέρριπταν για αυτό που ήμασταν. Ήθελαν να είμαστε πιο ήρεμοι, πιο υπάκουοι, με πιο τακτοποιημένα τα πράγματα μας, πιο λόγιοι, λιγότερο θορυβώδεις, λιγότερο ανάλγητοι, πιο ομιλητικοί, πιο ήσυχοι, περισσότερο σαν αυτόν τον μικρό μορφωμένο ξάδερφο μας, λιγότερο σαν τον “άχρηστο” πατέρα/μητέρα σου, περισσότερο σαν τον πλούσιο γείτονα μας, λιγότερο σαν τον αλητάκο συμμαθητή μας. Ήθελαν να είμαστε τα πάντα εκτός από τον εαυτό μας. Και αυτό δημιούργησε ένα κενό μέσα μας. Ένα κενό αποδοχής, κατανόησης προς τον εαυτό μας και τον μοναδικό και μοναδικό τρόπο ύπαρξης μας. Δεν μάθαμε να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, πόσο μάλλον να αποδεχόμαστε τους άλλους, δεν μάθαμε ότι αποδοχή είναι να αγαπάς.
Μπορείς όμως να πας να ασκήσεις καλύτερα μοντέλα αγάπης, να καταλάβεις ότι στην ενήλικη ζωή μπορείς να δώσεις αγάπη καλύτερα, και ότι μπορείς να δεχτείς την αγάπη στο μέτρο που μπορεί ο άλλος, και να μην ζητάς σύμφωνα με το ελλειμματικό μοτίβο που σου έχει δώσει η ζωή σου. Να δέχεσαι λιγότερα από όσα χρειάζεσαι.
Όμως, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το καλύτερο μοντέλο της αγάπης που υπάρχει. Αποδεχόμενοι την αγάπη με τον τρόπο που σας την δίνουν οι άλλοι και που πιθανόν να μην ταιριάζει με το σχήμα που έχετε από παιδιά, να ζητάτε συνεχώς περισσότερα έστω και αν δεν τα χρειάζεστε, έστω και αν δεν μπορούν οι άλλοι να σας τα δώσουν.
