Κάθε χωρισμός είναι ένα τέλος. Είναι όμως ταυτόχρονα και μία καινούργια αρχή. Τι γίνεται όμως όταν πραγματικά αγαπάς αυτόν που πρέπει να αφήσεις πίσω σου;
Κι όμως πολλές φορές ένας πολιτισμένος χωρισμός μπορεί να γίνει πολύ επώδυνος. Ακόμα κι αν είναι κοινή απόφαση.
Με όποιον τρόπο ωστόσο κι αν έχει κανείς χωρίσει, όσο πολύ κι αν πονάει, όλοι μας βρισκόμαστε τελικά απέναντι από την ίδια επιλογή:
Συνεχίζεις να πονάς ή το αφήνεις πίσω σου κι ανοίγεις ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή σου.
Εγώ επέλεξα το δεύτερο. Και όλα τα παρακάτω με βοήθησαν σε αυτή τη νέα κατεύθυνση.
-
Ο χρόνος δεν γιατρεύει
Ξέρω ότι πολύ συχνά λέγεται ότι ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Ή μάλλον δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια. Ο χρόνος περνά κάνοντας οποιαδήποτε απώλεια μία ανάμνηση.
Όμως είμαστε εμείς στην πραγματικότητα αυτοί που αφήνουμε την ανάμνηση πίσω μας. Αν αφήσουμε απλά το χρόνο να κυλήσει απλά η ανάμνηση θα ξεθωριάσει. Πόσο χρόνο ωστόσο θα χρειαστεί να περιμένουμε για αυτό; Πόσο χρόνο θα περιμένουμε για να ζήσουμε;
Ζήσε τώρα. Βάλε στη ζωή σου δραστηριότητες που αγαπάς. Που σε γεμίζουν. Που σε κάνουν να νιώθεις καλά. Και τότε είναι βέβαιο ότι ο χρόνος θα είναι ένα πολύ ισχυρός σύμμαχος.
-
Η αγάπη δεν είναι πάντα αρκετή
Όλοι λίγο πολύ μεγαλώσαμε σε ένα κόσμο στον οποίο πιστεύαμε ότι η αγάπη νικάει τα πάντα. Και είναι πραγματικά όμορφη η ρομαντική άποψη που θέλει την πραγματική αγάπη νικήτρια ακόμα κι αν όλα γύρω της έχουν γίνει συντρίμμια.
Στον πραγματικό κόσμο ωστόσο έχει κανείς να αντιμετωπίσει πραγματικά προβλήματα.Μπορεί ένα ζευγάρι να αγαπιέται. Μπορεί ο ένας για τον άλλο να νιώθει όλο το σεβασμό, την εκτίμηση και την τρυφερότητα, κι όμως να μην είναι μαζί. Κι αυτό να είναι δική τους επιλογή.
Η αγάπη δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δύο άνθρωποι βλέπουν το μέλλον τους με το ίδιο τρόπο. Μπορεί να μην θέλουν να ζήσουν στο ίδιο μέρος. Μπορεί να μην θέλουν και οι δύο παιδιά.
Είναι πολλά τα «μπορεί» που είναι ικανά να εμποδίσουν δύο ανθρώπους που αγαπιούνται από το να είναι μαζί.
-
Βίωσε το πένθος. Αλλά όχι τόσο πολύ
Κάθε απώλεια αξίζει τη θλίψη. Είναι φυσιολογικό κανείς να είναι για κάποιο διάστημα στενοχωρημένος. Να βιώσει τον πόνο. Να τον αγκαλιάσει.
Αρκεί να βάλλει ένα τέλος. Συνειδητά. Κι εκεί θα πρέπει με πράξεις να ξεκινήσει το νέο κομμάτι της ζωής του. Κάνοντας πράγματα για τον εαυτό του. Βελτιώνοντας τον εαυτό του. Βρίσκοντας δραστηριότητες που τον βοηθάνε να βιώνει το παρόν. Όχι το παρελθόν. Ούτε καν το μέλλον.
-
Μην τα κάνεις όλα μόνος σου
Σκέψου τον εαυτό σου να κατρακυλάει σε ένα βάραθρο δίχως τέλος. Δεν θα ήσουν ευγνώμον για το χέρι που θα σε τραβήξει;
Λοιπόν η θλίψη για ένα χωρισμό συχνά δεν διαφέρει από την παραπάνω εικόνα.
Χρειάζεσαι τους φίλους σου. Είναι τα χέρια που θα σε βοηθήσουν. Αυτοί που θα ανακόψουν την πτώση σου.
Όμως ακόμα κι αν τα πράγματα δεν μοιάζουν να είναι τόσο σοβαρά ποιος είναι αυτός που με σιγουριά μπορεί να πει ότι δεν χρειάζεται δίπλα του ανθρώπους για να τον στηρίξουν και να του μεταφέρουν όλη τους τη θετική ενέργεια;
-
Ότι και αν ήταν, δεν ήταν χάσιμο χρόνου
Πολλές φορές γυρνάμε πίσω στο παρελθόν και αναλογιζόμαστε τα λάθη μας. Κι εκεί δεν είναι σπάνιο να σκεφτούμε ότι οι σχέσεις που δεν πήγαν τελικά καλά ήταν χάσιμο χρόνου.
Δεν ήταν. Κάθε σχέση, μέτρια, καλή, κακή, έχει να σου προσφέρει κάτι. Ακόμα κι αν είσαι εσύ αυτός που έχει κάνει τα χειρότερα λάθη σε μια σχέση, δεν παύει να έχει ένα σπουδαίο μάθημα να σου δώσει. Κι αυτό – το μάθημα, μπορεί να σου φανεί χρήσιμο σε αυτό που ετοιμάζεσαι να χτίσεις μετά.
Να μην φοβάσαι την εμπειρία. Ούτε να μετανιώνεις για αυτήν. Ακόμα και κάτι που έγινε και δεν πήγε καλά, είναι καλύτερο από όταν τίποτα συνταρακτικό δεν συμβαίνει.
