Όλα πρέπει να ξεκίνησαν όταν ήμασταν παιδιά, πολύ μικροί για να θυμόμαστε τα γεγονότα με ακρίβεια- μπορεί ο γείτονάς μας να πήρε καινούργιο ποδήλατο και τότε αισθανθήκαμε το πρώτο τσίμπημα. Η πρώτη φορά που νιώσαμε ζήλεια. Μετά μπορεί να ήταν ο συμμαθητής μας που αρίστευε, ο συμφοιτητής μας που βρήκε τη δουλειά που ονειρευόμασταν, ή ο φίλος μας που είχε το σπίτι που θέλαμε να ζούμε. Κάθε φορά νιώθαμε μικρά τσιμπήματα ζήλειας. Άλλοτε έντονα και άλλοτε ανεπαίσθητα -το πιο πιθανό όμως είναι να μην παραδεχθούμε ποτέ ότι ζηλέψαμε. Δε μας τιμά. [...]

Η αίσθηση του προσανατολισμού δεν είναι κάτι που μπορεί να καλλιεργηθεί, αλλά είναι ιδιότητα με την οποία γεννιόμαστε, σύμφωνα με νέες επιστημονικές έρευνες. [...]

Παρά την ποικιλία των ορισμών και τη συχνή διάσταση των απόψεων για το περιεχόμενο της ευτυχίας, οι περισσότερες απόψεις συγκλίνουν ως προς την έκφραση της σε επίπεδο ανθρώπινης φυσιολογίας. «Στις αυθόρμητες αντιδράσεις η χαρά στο πρόσωπο εκφράζεται με χαμόγελο», το εκφραστικότερο σημάδι ευτυχίας στο πρόσωπο, όπως παρατηρεί και ο Argyle, το οποίο έχει ως στόχο την εδραίωση της επικοινωνίας και την ανταλλαγή θετικών μηνυμάτων. Η Deborah Lupton παραθέτει αυτούσιο το λόγο μιας πληροφορήτριας7 σε έρευνα για το βίωμα της ευτυχίας, η οποία περιγράφει την ευτυχία ως μια πολύ έντονη αίσθηση που πλησιάζει την έκσταση, καθώς αισθάνεται κανείς να υπερίπταται του εδάφους, σαν να επιπλέει μέσα σε ένα αίσθημα εξωπραγματικής ελαφράδας. Και όχι μόνο σε επίπεδο αφήγησης του βιώματος, αλλά και με βάση έρευνες για τις συνέπειες της ευτυχίας σε βιολογικό επίπεδο, έχει διαπιστωθεί ότι εκείνοι που εμφορούνται από θετικά συναισθήματα αρρωσταίνουν πολύ πιο σπάνια και αναρρώνουν πολύ πιο σύντομα σε σχέση με όσους δεν δηλώνουν ιδιαιτέρως ευτυχείς με τη ζωή τους (David Lykken). [...]