Αν θέλουμε να βελτιώσουμε το επίπεδο ικανοτήτων των ανθρώπων σε ηγετικές θέσεις, πρέπει να βελτιώσουμε τη δική μας ικανότητα για την κρίση και την επιλογή τους, ειδικά όταν είναι άνδρες, λέει ο οργανωτικός ψυχολόγος Tomas Chamorro-Premuzic, καθηγητής επιχειρηματικής ψυχολογίας στο University College του Λονδίνου και στο Πανεπιστήμιο Columbia στη Νέα Υόρκη και συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου [...]

Η ψυχολογία μας λέει ότι από τη στιγμή που γίνουν γνωστά κάποια γεγονότα, μπορούν να σχηματιστούν στο νου μας κάποιες απόψεις γι αυτά. Όμως το πρόβλημα είναι ότι ότι ενώ αυτό ακούγεται λογικό, αυτός ο ο ελκυστικός ισχυρισμός είναι μια πλάνη που δεν υποστηρίζεται από την έρευνα. Μελέτες γνωστικής ψυχολογίας και νευροεπιστήμης έχουν διαπιστώσει ότι το ακριβώς αντίθετο ισχύει συχνά όταν πρόκειται για την πολιτική: Οι άνθρωποι διαμορφώνουν απόψεις βασισμένες σε συναισθήματα, όπως ο φόβος, η περιφρόνηση και ο θυμός, αντί να βασίζονται σε γεγονότα. Τα νέα δεδομένα συχνά δεν αλλάζουν τα μυαλά των ανθρώπων. [...]

Σε περιόδους κρίσης, ιδιαίτερα απροσδόκητων, εμείς οι άνθρωποι τείνουμε να υπερ-αντιδρούμε. Είμαστε “καλωδιωμένοι” με αυτόν τον τρόπο. Προγραμματίστηκε στον πρωτόγονο εγκέφαλό μας από την εποχή που ζούσαμε σε σπηλιές. Σε περιόδους κρίσης και φόβου, όπως αυτές που βιώνουμε τώρα με τον ιό, προσβλέπουμε στους ηγέτες μας περισσότερο από ποτέ άλλοτε για να μας δώσουν καθοδήγηση, ελπίδα και υποστήριξη. Ενώ οι ηγέτες μας δεν θα έχουν όλες τις απαντήσεις, έχουμε τις προσδοκίες ότι θα βρουν τους κατάλληλους ανθρώπους για να τους βοηθήσουν, να παρέχουν ηθική υποστήριξη και κατεύθυνση και να ρίξουν φως για να μας βοηθήσουν να βρούμε το δρόμο μας για ένα καλύτερο μέρος. Ψάχνουμε για κάποιον που να εμπιστευόμαστε για να μας κινούν προς το καλύτερο. Αυτό απαιτεί έναν ηγέτη που να έχει ένα επίπεδο συναισθηματικής νοημοσύνης για να διαχειριστεί τα συναισθήματά του και να μας βοηθήσει στη διαχείριση των δικών μας για το καλύτερο καλό όλων μας. [...]

Οικονομολόγοι-ζογκλέρ, που κάνουν ταχυδακτυλουργίες τρισεκατομμυρίων, χωρίς να κατέχουν καν την προπαίδεια του πολλαπλασιασμού. Πολιτικοί που μετρούν πάντα ψήφους και ποτέ επιχειρήματα. Πυροβολημένοι θρησκόληπτοι, που επιστρατεύουν ένα υπερσύγχρονο οπλοστάσιο, μόνο και μόνο να μας ξαναγυρίσουν στον Μεσαίωνα: Πίσω από την παγκόσμια εξαθλίωση, κρύβεται μόνο αυτό: μια ανεπανάληπτη, μια θηριώδης βλακεία που αγκαλιάζει ολόκληρη την οικουμένη και γίνεται ενδημική. Αυτό υποστηρίζει ο Μίχαελ Σμιτ-Σάλομον στο συναρπαστικό μανιφέστο του: Όχι άλλοι βλάκες στην εξουσία. [...]

Κώστας Αξελός: Δεν μπόρεσε ποτέ να μάθει να «φτιάχνει». «Οι νεοέλληνες κοπιάζουν, αλλά δεν παράγουν έργο. Μεγάλα έργα». Από την ευρωπαϊκή σκέψη δεν γεύτηκε παρά μόνον τον καρπό, αγνοώντας «τις ρίζες, τον κορμό και τα κλαδιά του δέντρου». Η τεχνική της έλειψε παντελώς- η κακοτεχνία αντιθέτως αναγορεύτηκε σε εθνική ευρεσιτεχνία. Ζώντας μονίμως στο μεταίχμιο της πραγματικότητας μετέφρασε τη «δυνατότητα» σε «ευσεβή πόθο». Προσπάθησε να πραγματώσει μια «πολιτική» χωρίς κέντρα πραγμάτωσης. Και δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει τις αυταπάτες της, τον ελληνοκεντρισμό της από τη μια και τον ριζικό «δυτικισμό» της από την άλλη. [...]

Πρώτον, να δημιουργείτε ένα μυστήριο. Όσο περισσότερο μυστήριο δημιουργείτε για τον εαυτό σας, για παράδειγμα να μη συζητάτε για την δουλειά σας, να μην απαντάτε σκόπιμα με σαφήνεια σε ερωτήσεις , τότε θα δίνετε την αίσθηση στους άλλους ότι είστε πιο βαθύς απ ‘ότι είστε. Αν δεν τα αποκαλύπτετε όλα για σας, ο κόσμος δεν θα βαρεθεί ποτέ την παρουσία σας, διότι θα είστε συνεχώς μια πρόκληση για αυτούς, και έτσι θα είστε ένα αιώνια ενδιαφέρον άτομο. [...]

Για τους συνωμοσιολόγους, όσο πιο σκοτεινή είναι μία θεωρία, τόσο πιο ελκυστική γίνεται, ικανοποιώντας την «ανάγκη τους για μοναδικότητα». Η σταθερή πίστη σε μία θεωρία, παρά τις αδιάσειστες αποδείξεις για το αντίθετο, είναι ένα χαρακτηριστικό των οπαδών των θεωριών συνωμοσίας που ταράζει τους ερευνητές εδώ και πολύ καιρό. [...]