– Στον χορό μπορεί να είσαι εσύ αυτός που ξεκινά την κίνηση δίνοντας την κατεύθυνση που επιθυμείς αλλά στην συνέχεια πρέπει να αφεθείς στην δύναμη που έχει η ροή της κίνησης να σε οδηγήσει. Στην ζωή ισχύει το ίδιο, γι αυτό και δεν μπορείς, και δεν πρέπει, να μπλοκάρεις την ροή της ζωής σου. Μα κι αν ακόμη το προσπαθήσεις θα διαπιστώσεις σύντομα πως είναι μάταιο.
– Όταν κάνεις ένα λάθος βήμα στο χορό δεν μπορείς να πας πίσω και να το αλλάξεις. Μπορείς, μόνο, να προσαρμόσεις το βήμα σου στο παρόν και να διορθώσεις την ‘προβληματική’ κατάσταση που δημιούργησες ώστε να αποφύγεις να χαλάσεις ολόκληρη την χορογραφία. Με τον ίδιο τρόπο όταν κάνουμε λάθη στην ζωή μας, μεγάλα ή μικρά, σημασία έχει να κατανοήσουμε πως το παρελθόν δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Έχει ήδη φύγει σαν χρόνος. Μπορούμε μόνο στο παρόν να κοιτάξουμε, προσαρμόζοντας τα βήματά μας με σκοπό να διορθώσουμε το λάθος που έγινε.
– Είναι αλήθεια πως στον χορό, συχνά, υπάρχουν στιγμές που μοιάζουν με παύσεις αλλά η κίνηση ποτέ στ’αλήθεια δεν σταματά. Υπάρχει πάντοτε μια σιωπηλή αέναη κίνηση στην χορογραφία κι είναι αυτή που ουσιαστικά θα οδηγήσει τον χορευτή στο επόμενο βήμα του. Στην χορογραφία της ζωής μας λοιπόν, όταν περνάμε περιόδους φαινομενικής στασιμότητας και αδράνειας, υπάρχει πάντα μια κίνηση που βράζει μέσα μας. Είναι αυτή που μας προετοιμάζει, δίνοντας μια αθόρυβη ώθηση, για το επόμενο κεφάλαιο της ζωής μας, ώσπου να είμαστε αρκετά έτοιμοι να την αφουγκραστούμε και να προχωρήσουμε παρακάτω ακολουθώντας την αλλαγή.
– Η κίνηση στον χορό, σε κάθε είδος, εναλλάσσεται εμπλουτίζοντας με διαφορετικές ποιότητες την χορογραφία δίχως να μας εγκλωβίζει σε μια μονάχα ενέργεια. Αντίστοιχα, η ζωή μας δεν κρατά ποτέ την ίδια ταχύτητα και τον ίδιο ρυθμό εξέλιξης, υπάρχουν συνεχώς εναλλαγές στον τρόπο με τον οποίο κινείται. Όπως το ίδιο συμβαίνει και με τα συναισθήματά μας, δεν έχουν ποτέ ένα μόνο χρώμα. Είμαστε πολύχρωμοι, ακριβώς όπως και η ζωή, κι όχι μονοδιάστατοι. Ακριβώς σε αυτήν την πολυχρωμία είναι που βρίσκεται η μαγεία.
– Μια χορογραφία όταν θέλεις να την μάθεις πρέπει να την σπάσεις σε κομμάτια, ξεκινώντας την από την αρχή – βήμα το βήμα- και συνδέοντας στο τέλος όλα τα κομμάτια της μαζί. Είναι αδύνατον να φτάσεις στο τελευταίο βήμα της αν δεν έχεις πρώτα μάθει όλα τα προηγούμενα. Συμβαίνει το ίδιο και στην ζωή μας σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις που θέλουμε κάπου να φτάσουμε. Ποτέ δεν φτάνεις από την αρχή στο τελευταίο κομμάτι του δρόμου της επιθυμίας σου. Χρειάζεται να περπατήσεις, από το ξεκίνημα, ολόκληρο τον δρόμο – βήμα βήμα – μέχρι να είσαι έτοιμος να φτάσεις στο τελευταίο, στο τέλος του δρόμου.
Είναι όμορφο να χορεύεις βασιζόμενος στις ευκολίες που έχει το σώμα σου αλλά είναι ακόμη πιο λυτρωτικό να εξερευνείς, με την βοήθεια της κίνησης, τις δυσκολίες του σώματος. Να τις αναγνωρίζεις, να δουλεύεις με αυτές και όχι αντίθετα από αυτές, να τις αποδέχεσαι και να τις ενσωματώνεις στον χορό σου. Αυτός είναι ο πλούτος του χορευτή. Έτσι ως άνθρωποι, στην ζωή μας, χρειάζεται να πορευόμαστε ολόκληροι με τις δυνατές μα και με τις αδύναμες κι ευάλωτες πτυχές του χαραχτήρα μας παρέα ως σύμμαχους κι όχι εχθρούς.
Έχουμε τόσα περισσότερα να μάθουμε ως άνθρωποι αν αντί να κρύβουμε και να καταχωνιάζουμε όλες τις αδυναμίες μας αφεθούμε λιγάκι να τις εξερευνήσουμε. Αν μάθουμε να τις κοιτάμε κατάματα, αν απελευθερωνόμαστε από την αυτοκριτική, αν τις αποδεχόμαστε ολοκληρωτικά και τελικά αν αφεθούμε να περπατήσουμε την ζωή μας ενσωματώνοντάς τις στο βήμα μας.
«Χόρεψε για μένα ένα λεπτό και θα σου πω ποιος είσαι» – Mikhail Baryshnikov
Βασιλική Παπαγιαννάκη Πηγή
