Οριοθετούμε. Χωρίζουμε το σπίτι σε δωμάτια. Σηκώνουμε τοίχους στις πολυκατοικίες. Φυτεύουμε ψηλά δέντρα γύρω από τις μονοκατοικίες. Βάζουμε φράχτες στα χωράφια. Διαιρούμε σε Δήμους, νομούς, κράτη, αντί να κατουράμε την περιοχή μας όπως τα ζώα. Κάπως έτσι ξεκινάει το «σπίτι μου-σπιτάκι μου» και επεκτείνεται σε εθνολατρεία.
Έχω γελάσει πάρα πολύ με την σταδιακή συνειδητοποίηση της κόρης μου ότι δεν είμαστε μόνοι μας στην Αγία Παρασκευή και το ότι ο κόσμος δεν τελειώνει στην Ελλάδα. Από την πρώτη της βόλτα στον «έξω κόσμο» – βλέπε πεζοδρόμιο της Αγίου Ιωάννου – μέχρι το πρώτο της ταξίδι στο εξωτερικό. Ακούω τον θόρυβο που κάνει το μυαλό της που δουλεύει. Παρατηρώ τα μάτια της που γουρλώνουν και γυαλίζουν.
Της κάναμε δώρο μία υδρόγειο σφαίρα όταν έγινε τριών. Και από τότε, της «πιπιλάμε» το μυαλό με ταξιδιωτικά όνειρα.
Ότι οι Έλληνες δεν είναι οι μόνοι άνθρωποι στη γη και δεν μιλούν παντού Ελληνικά.
Ότι οι άνθρωποι είναι πολύχρωμοι και διαφορετικοί όπως η φύση, αλλά συνάμα τόσο ίδιοι. Είναι όλοι όμορφοι και όλοι, κάποτε, ήταν μικροσκοπικοί σαν κι εκείνη. Όλοι παίζουν, όλοι γελούν, όλοι κλαίνε και συγκινούνται, όλοι νιώθουν τα ίδια που νιώθει κι εκείνη.
Θα ήταν συναρπαστικό να μπορέσει να γνωρίσει όσους περισσότερους μπορεί. Όσο πιο διαφορετικοί, τόσο το καλύτερο. Να μπορέσει να μιλήσει την γλώσσα τους, να περπατήσει στις δικές τους πλατείες και δρόμους, να δοκιμάσει τα φαγητά τους, να μάθει την ιστορία τους, να τους αγαπήσει ή να τους αντιπαθήσει όπως ακριβώς κάνει στο μικρόκοσμο της χώρας ή ακόμα και της τάξης της.
Πρόκειται για ένα παζλ που πρέπει να συμπληρώσει για να δει ολόκληρη την εικόνα. Κι όταν την δει, θα καταλάβει πόσο μικρή είναι η ζωή και πόσο μεγάλη η ευκαιρία.
Πως δυστυχώς ή ευτυχώς, το μυαλό του ανθρώπου είναι φτιαγμένο για να προσπαθεί να εξηγήσει το χάος και ξεχνά να ζει.
Να ζει μαζί με όλους. Να είναι μέρος του όλου. Και κάπως έτσι, να γκρεμίζει τους φράχτες, τους τοίχους και να ανοίγει το μυαλό της, καλωσορίζοντας το χάος που απλώνεται μπροστά της.
Ναταλύ Δούκα Πηγή
