φιλοσοφία

Πυθαγόρας: η μυστηριώδης μορφή της αρχαιότητας

Αν από τον Πυθαγόρα (570-495 π.Χ.) έχουμε τόσους μύθους και ελάχιστες συγκεκριμένες πληροφορίες, είναι επειδή ο φιλόσοφος έγινε (ήθελε να γίνει) μύθος, ακόμη και πριν τον θάνατο του. Ξέρουμε ότι γεννήθηκε στο νησί της Σάμου, αλλά γύρω στα σαράντα του έφυγε, ίσως για πολιτικούς λόγους και πήγε στον Κρότωνα, στη Μεγάλη Ελλάδα. [...]

Ο ορθολογισμός του Καντ

Ο ορθολογισμός (ή ρασιοναλισμός) είναι η συνολική φιλοσοφική κατεύθυνση που αποδέχεται ως γνώμονα και αφετηρία της γνώσεως τη λογική σκέψη. Από την περίοδο του Διαφωτισμού ο ορθολογισμός συνδέεται συνήθως με την εισαγωγή των μαθηματικών μεθόδων στη φιλοσοφία, αρχικά με το έργο των Ντεκάρτ, Λάιμπνιτς και Σπινόζα. [...]

Πρόσωπα υπαρξισμού

Ο υπαρξισμός εμφανίστηκε στα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα, όταν σημειώθηκε μια γενική πνευματική κατάρρευση. Πολλοί πίστευαν – μεταξύ των οποίων πολλοί φυσικοί – ότι οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να αποκτήσουν όλη τη γνώση που υπάρχει. Η γραμμή της αιτιολόγησης ήταν πως υπήρχαν ένα δυο προβλήματα στη φυσική και τα μαθηματικά που όταν επιλύονταν, η γνώση για τον θεωρητικό και τον φυσικό κόσμο θα ήταν πλήρης. Αυτό το επίτευγμα θα μεταδιδόταν στον κοινωνικό κόσμο και θα βρισκόμαστε ξανά στον παράδεισο. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μια λέξη για (χυτού του είδους την υπερβολική αυτοπεποίθηση: ύβρις. Και συνήθως ήταν προάγγελος μιας πτώσης πιο σημαντικής από την ταπείνωση. [...]

Τι εννοούμε ως πραγματικότητα;

Τι εννοούμε ως «πραγματικότητα»; Για όσους από εμάς θεωρούν εαυτούς πραγματιστές, ρεαλιστές, υπάρχει μια λογική απάντηση: «Η πραγματικότητα αποτελείται από τα πράγματα – τραπέζια, καρέκλες, σπίτια, πλανήτες, ζώα, ανθρώπους κ.ο.κ. – τα οποία είναι φτιαγμένα από ύλη». Θα συμπεριλαμβάναμε ίσως σε αυτά και μερικές πιο αφηρημένες έννοιες όπως ο χώρος και ο χρόνος, και θα αναφερόμασταν στο σύνολο όλων αυτών των «πραγματικών» πραγμάτων με τον όρο «το Σύμπαν». [...]

Πόσο ελεύθερη είναι η ελεύθερη βούληση;

Όπως έγραψε ο Ουίλιαμ Τζέιμς το 1890, «το γεγονός ότι η ζωή μας φαίνεται συναρπαστική, οφείλεται στην αίσθησή μας ότι αποφασίζουμε για τα πράγματα κάθε στιγμή και ότι τίποτε δεν είναι προαποφασισμένο αναρίθμητα χρόνια πριν». Φυσικοί, νευρολόγοι και μηχανικοί ηλεκτρονικών υπολογιστών συμμετέχουν πλέον στη συζήτηση των επιγόνων του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη περί της ουσίας της ελεύθερης βούλησης, εάν διαθέτουμε ή όχι κι αν όχι γιατί μέχρι πρότινος πιστεύαμε ότι είχαμε. «Πρόκειται για αυταπάτη; Ιδού η απορία», τόνισε ο φιλόσοφος των επιστημών, Μάικλ Σέλμπερσταϊν του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ, προσθέτοντας ότι το δεύτερο ερώτημα είναι εάν η δημόσια συζήτηση του θέματος θα υποδαυλίσει τον πόλεμο των πολιτισμών. [...]

Ο Πυθαγόρας και η φιλοσοφία

Τα δύο κύρια ρεύματα της παράδοσης στην πρώιμη ελληνική διανόηση χαρακτηρίζονταν κατά τη μεταγε­νέστερη αρχαιότητα με τα επίθετα “ιωνικό” και “ιταλικό”. Το δεύτερο αρχίζει με τον Πυθαγόρα, που – αν και Έλληνας της Ανατολής από γεννησιμιού του -άφησε το πατρικό του νησί, τη Σάμο, νωρίς και μετανάστευσε στην Ν. Ιταλία, περί το 530 π.Χ., όπου εγκαταστάθηκε και ίδρυσε την αδελφότητά του στην πόλη του Κρότωνα. Τους κυνήγησαν και τους διεσκόρπι­σαν για πολιτικούς λόγους και τον 50ν αι., βρίσκουμε Πυθα­γόρειες κοινότητες σε διάφορα σημεία του ελληνικού χώρου. [...]

Μια σακούλα καραμέλες

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα… Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση. [...]

Αναγέννηση και Ουμανισμός

Η ευρωπαϊκή ιστορία διαιρείται σε τρεις βασικές ιστορικές περιόδους· το Μεσαίωνα, την Αναγέννηση και τη νεότερη εποχή. Η δυνατότητα μιας τέτοιας διαίρεσης της ιστορίας έγινε αντιληπτή το 15ο αιώνα, στην αυγή της νεότερης εποχής· ο Μεσαίωνας, αντίθετα, είχε υιοθετήσει έναν εντελώς διαφορετικό διαχωρισμό, που ήταν βασισμένος σε βιβλικές και θεολογικές αναφορές και υποτίθεται ότι στηριζόταν σε κάποιο ολοκληρωμένο σχέδιο δημιουργίας. [...]

O Γουλιέλμος του Όκαμ και ο όψιμος Σχολαστικισμός

Τα τελευταία χρόνια του Μεσαίωνα (από το 14ο αιώνα περίπου) ήταν περίοδος κρίσης, όχι μόνο όσον αφορά τις οικονομικές και τις κοινωνικές εξελίξεις, αλλά και τη σχέση θεολογίας και φιλοσοφίας. H αντίθεση ανάμεσα τους γινόταν όλο και πιο σαφής, και η σύνθεση τους με τον τρόπο του Ακινάτη όλο και πιο ανέφικτη. Χαρακτηριστική των φιλοσοφικών ερευνών της συγκεκριμένης περιόδου ήταν η αποφασιστική αναζήτηση βεβαιότητας, ενώ ταυτόχρονα δινόταν όλο και πιο μεγάλη έμφαση στο ερώτημα της βάσης της ανθρώπινης γνώσης. [...]